POKÓJ NR 1

(obrazek przykładowy, do dowolnej zmiany)

POKÓJ TEN ZAMIESZKUJĄ:

1) Leonie Bennet
2) Tamari de Vries
3) Robin Crock

Bałagan łatwo było wytłumaczyć. W końcu kto normalny oddawałby do dyspozycji dziewczynom, z których połowa ma poważne problemy emocjonalne, BIAŁY POKÓJ? Taki wstępny trening przed resztą życia w ognioodpornym (?) bunkrze o gładkich ścianach, z drzwiami bez klamek? Tamari nie miała problemów emocjonalnych, a odrobinkę zachwianą osobowość, ale lubiła mądrze tłumaczyć swoje naturalne predyspozycje do zostawiania za sobą najgorszego syfu, w czym nie była obrzydliwa, tylko bardzo niedbała.
Nie można było jednak zaprzeczyć, e kompozycja kolorowych ciuchów, wyraźnie brudnych od niewiadomo czego, oraz wcześniej wspomnianych białawych ścian była ciekawa i na pewno o wiele bardziej pozytywna, niż pedantyczny porządek, o który walczyli niektórzy przedstawiciele bractw… Ha.
Tamari nie umknęła też delikatna zmarszczka, którą przywitała ją Raven, jak zwykle jak z katalogu wyjęta, pewnie dlatego kazała tyle na siebie czekać. Strasznawa była ta jej przyszywana mama, jak wymalowała oczy na niebiesko czy różowo.
- Trzeźwo – stwierdziła z krzywą miną, trochę oskarżająco. Bo nawet siedząc w dresie przez cały dzień, tak jak teraz, z nieumytymi i nieułożonymi włosami, o makijażu nie wspominając, za to zupełnie olewając jakiekolwiek zajęcia, jasno widać było, że Tamari szuka jakiegoś zainteresowania. U tych, na których zależało jej najbardziej, czyli nie rodziców. Toteż wściekle zazdrosna była za każdym razem, gdy trzeźwiała szybciej niż inni, mimo że wypiła nie wiadomo jak dużo, zła na każdą osobę z cukrzycą albo jakimiś niewydolnościami, podczas gdy ona żywiła się tygodniami w McDonald’s bez najmniejszego uszczerbku na zdrowiu. I gdzie tu sprawiedliwość? A może była niestabilna emocjonalnie?

- Czemu pić? – zapytała, otwierając szerzej oczy i patrząc na Raven z wyrzutem. – Weźmy raz LSD, spalmy crack, zróbmy coś hardkorowego a potem biegajmy nago po szkole. Albo w bieliźnie – dodała po chwili namysłu, właściwie nie bardzo zapalając się na ten pomysł, ale nigdy nie wiadomo, cóż jej się odmieni po sporej dawce jakiegoś psychotropu, przeżerającego jej mózg przez najbliższe kilka godzin.
I chociaż z Raven właściwie była ostatnia suka co widział i świat i Tamari, to jednak chciała spędzać z nią czas. W sumie obie te jej przyjaciółki były swawolne i popierdolone w negatywny sposób, ale chyba dlatego Tamari kochała je jak rodzinę. Bez wzajemności. I to było naprawdę bardzo cholernie urocze i uszczęśliwiało brunetkę do tego stopnia, że nic więcej jej nie było już potrzebne. Tak na marginesie, nawet szary kolor sprawiał, że wyglądała jak królowa śniegu, zła postać z bajki, której dzieci powinny się bać i po grzybkach pewnie i de Vries by się bała. Toteż aż przytuliła ją z tkliwością. – Chodź, skończymy się i będziemy jak dwie szmaty, a nie tylko jedna – powiedziała, uzewnętrzniając trochę swoje myśli, ale z naiwnością dzieciaka, na którą można było tylko wzruszyć ramionami. Bo w sumie do głowy jej nie przyszło, że przez te swoje ćpuńskie wybryki może innych ludzi od nich uzależnić, skoro udostępniała im obraz braku ograniczeń finansowych oraz ilościowych (tylko w swoim przypadku).