BIBLIOTEKA

[kilka dni po spotkaniu z Laurą]

W tym roku zima była zadziwiająco długa i mroźna. Miesiące naszpikowane śniegiem zniechęcały do wychodzenia na dwór i do jakiejkolwiek aktywności poza siedzeniem w pokoju akademickim i piciem w jakichś zacisznych pomieszczeniach. Szczególnie Levin czuł się zniechęcony, zwłaszcza gdy musiał chodzić po mrozie do innego budynku tylko po to, żeby ponudzić się na zajęciach. To nie w jego stylu. Chociaż daleko nie miał, wolał zostać i pospać dłużej czy porobić szeroko pojęte nic.
Niestety co ma wisieć nie utonie; wszystko się kiedyś zemści, tak jak na nim w tej chwili. Jak zaczęło robić się cieplej i przyjemnej na dworze, jak kwiaty i zwierzęta zaczęły wynurzać się ze swoich kryjówek, tak i Keller wyłonił się ze swojego pokoju, roztaczając aurę leniwego zadowolenia. Szkoda, że ten uroczy nastrój musiała przerwać mu brutalna rzeczywistość zajęć, składająca się na zaległości, sporo niezaliczonego materiału oraz tymczasowego nieklasyfikowania. Mówi się trudno.
Na tę chwilę musiał przestać myśleć o pewnych sprawach związanych z ostatnia imprezą, a raczej o jej końcu. Chociaż był pijany, idealnie pamiętał wszystko, co powiedział do Laury. Wtedy bez problemu przeszło mu to przez gardło, teraz na pewno tego wszystkiego by nie powiedział, ba, nie podszedłby do niej nawet. Dlatego postanowił, że będzie unikać jej, a także Liski, której naobiecywał bzdur, do których sam już nie był przekonany.
Dlatego unikając wszystkich, wybrał w końcu bibliotekę. Wszystko składało się idealnie, bo przecież musiał napisać wypracowanie na temat piramidy zdrowego żywienia z biologii jako zaliczenie sprawdzianu. Szkoda, że tych wypracowań było kilka. Wybrał jednak mniejsze zło i bliższy dla siebie temat (tak, żeby jeszcze się zdrowo żywił), niż jakaś nie wiadomo skąd wzięta inżynieria genetyczna. Choć to i tak prędzej czy później go czekało.
Uderzył go spokój i cisza pomieszczenia. Przez jakiś czas odprężył się i odpoczął od zgiełku, ale było także niebezpieczeństwo nawrotu jakichś chorych rozkminiających myśli, które nie dawały mu spokoju. Dlatego zebrał kilka książek na temat żywienia i jedzonka, czyli tego, co tygryski lubią najbardziej, i udał się do jednego ze stolików, żeby zabrać się do pracy. Żeby jeszcze mu się chciało tak, jak mu się nie chce.
Na szczęście w tej chwili zauważył Tamari, uroczą jelonkę, której aparycja podobała mu się i na dodatek ciągnęło ją do niego z racji tego, że ona go ciągle odpychała. "Fe, chłopak" i takie tam. Ciekawe, kto pierwszy pęknie.
Podszedł do niej cicho, tak, żeby nie uciekła i zajrzał pod spód, żeby dowiedzieć się, co czytała.
- Mein Kampf? Jesteś nazistką? - spytał, przysiadając się do niej i spokojnie kładąc przed sobą stos grubych i starych tomiszczy, z których kurz aż ściekał. Jak widać, społeczność St. Bernard była bardzo wyedukowana w kierunku literatury.

Cicha, powolna i poważna atmosfera biblioteki w pewnym stopniu, całkowicie nieświadomie ze strony Levina, oddziaływała na niego wyciszająco i uspokajająco. Automatycznie ściszał głos, mrucząc bardziej niż mówiąc normalnie, gdyż nawet to wydawałoby się krzykiem. Ponadto zachowywał się zdecydowanie ciszej niż zwykle i nie żuł gumy, jak to często miał w zwyczaju. Nie mówiąc już o wszelkiego rodzaju używkach. Dwójka niegrzecznych dzieciaków spotkała się więc na terenie neutralnym. Dziwne.
Zresztą i tak, pomimo swojego przychylniejszego niż zwykle oka do panny de Vries, nie rzuciłby się na nią z miejsca jak jakieś zwierze i nawet nie chodziło o obecność w bibliotece. Nie był aż tak obślizgły i dziki, za jakiego uważała go dziewczyna, a że raz zdarzyło mu się źle odczytać pewne znaki, przez co ona zniechęciła się do niego - nie miał na to wpływu. Nadal uważał, że jest równą dziewczyną, z którą można pogadać na bliskie mu tematy, a prócz tego nie brakowało jej urody, do której miał słabość. Pełne kształty, gęste włosy, wydatne usta, hipnotyzujące oczy - to tylko część jej atutów, wobec których Levin nie mógł przejść obojętnie. Był przecież facetem, ale oczywiście nie gapił się notorycznie i bez przerwy w dekolt rozmówczyni. O nie, tego zarzucić mu się nie dało. Sam krytykował takie osoby, bo miał jakieś tam swoje pokłady dżentelmeństwa.
Teraz za to przyjmował jej obecność jak gwiazdkę z nieba, dziwiąc się nieco temu, że tak dziwnej sytuacji; on trzeźwy, ona bez tęgiego haju, może nawet grzecznie bez żadnej zieleniny przy sobie. Sprawiali raczej wrażenie intelektualistów. He-he.
- Masz rację - potwierdził, kiwając głową i zastanawiając się, czy jej słowa były aluzją do niego, do niej czy do ogólnej społeczności St. Bernard, która wolała korzystać z pogody niż odwiedzić bibliotekę prócz nielicznych przypadków odludnych Sokołów. Właściwie Levin też wolał siedzieć na dworze. Uśmiechnął się też do pierwszej części jej wypowiedzi. - I tak bym nie poszedł, zobacz ile mam do przejrzenia. A chociaż mnie zajmiesz. Dziwne, że akurat w bibliotece siedzisz, ale dobrze, siedź.
Zdecydowanie na rękę mu była jej obecność, bo mógł się rozerwać rozmową, a ona była jedną z nielicznych osób, których nie chciał unikać i mógł porozmawiać. Kumple gdzieś wybyli, część była na zajęciach, a jego brat na wymianie.

Chwała Levinowi za to, że jeszcze potrafił zachować umiar. Nie chodziło tutaj bynajmniej o Tamari, która - nawet mimo swojego dzisiejszego niedbałego wyglądu - roztaczała aurę tajemniczości i atrakcyjności, której chłopak normalnie potrafił się oprzeć, chociaż zauważał przecież piękno nawet pod takim ubiorem. No bo za sztuką było chwalić wywalone na wierzch cycki i długie nogi na niebotycznie wielkich obcasach? Właśnie, sami odpowiedzcie sobie na to pytanie. Levin znał na nie odpowiedź bardzo dobrze i miał na ten temat własne zdanie.
W każdym razie umiar potrafił jeszcze zachowywać, jeśli chodziło o zabawę i obowiązki. Kiedy impreza, to impreza, a kiedy trzeba przysiąść do książek, to trzeba. Zauważmy fakt, że był niezwykle ambitny, więc jeśli pomyślał o przyszłości, od razu nabierał ochoty do nabywania nowej wiedzy. Nie dążył jednak do tego z takim uporem i zachłannością, jak napalone Sokoły (chociaż te określenie było dla nich co najmniej nieadekwatne), a spokojnie wyważając, co może mu się w życiu przydać, co chciałby wiedzieć, a czego nie. Nierzadko miał takie pragnienie, tylko trzeba z przykrością stwierdzić, że wtedy odciągały go od poszerzania swojej wiedzy rzeczy niewymagające specjalnego myślenia. Tak jak przez cały ten rok szkolny.
Dlatego teraz siedział w bibliotece i miał zamiar poszerzać swoją wiedzę o wymagania organizmu ludzkiego, a dla postronnych osób mogło być to dziwne i zaskakujące. Jak teraz dla Tamari. Zresztą nie oszukujmy się, on też ze zdziwieniem zastanawiał się, co ona tutaj robiła. Ale się dobrali.
- Właściwie to od dzisiaj - odpowiedział z szerokim uśmiechem, sprawiając wrażenie pełnego dumy z faktu, że ma same kropki i jedynki, które musi poprawić. Nie wspominając już o nijakiej frekwencji, którą będzie musiał odrabiać po godzinach, żeby go nie wyrzucili. A tego nie chciał. Zdecydowanie nie takie były jego ambicje i nie tego spodziewał się po nim ojciec. WŁAŚNIE, ojciec. Levin miał nadzieję, że nie dowie się o jego sytuacji, gdyż wtedy mógłby pożegnać się z kasą. Na szczęście była alternatywa - Kaiser, który zawsze był w stanie poratować go gramem ze swojej pokaźnej kolekcji. - Na razie muszę przystopować ze wszystkim, a zwłaszcza z otępiaczem mózgu. - Tak, miał na myśli zielsko, które określał tak, ale bynajmniej nie było to określenie negatywne. Raczej stwierdzony fakt, którym i tak zbytnio się nie przejmował. - W ogóle masz coś przy sobie? - spytał. Tak, to był koniec z jego ograniczaniem.

- Mam amfę w pokoju, jak chcesz pomocy z nauką – wzruszyła lekko ramionami, przeciągając się i zezując w stronę okna. Pogoda, jak to się zwykle bardzo często niestety zdarza w SZWAJCARII, żyła swoim życiem i wszystko wskazywało na to, że słoneczko odwróci się od spragnionych jego promieni uczniów, zalewając ich zimnym deszczem od kolegi chmury. Tamari przybiłaby z nimi piątkę, wredoty. Wierzyła jednak, że Levin wcale nie chce się uczyć, jako że w jej życiu ambicja ograniczona była do poziomu minus jeden, przynajmniej jeśli chodzi o sukces przyszłej kariery, bo i wzorce w życiu de Vries były mocno zachwiane i brakowało w nich osoby, która dąży do celu po trupach i po prostu c h c e się uczyć. A kto wie, może godzinka więcej z rodzicami dziennie i byłaby teraz sokołem? – Trawkę później, bo faktycznie muli i napiszesz jakieś gówno przez co wywalą cię ze szkoły – pokiwała lekko głową, wcale mu tego nie życząc. Właściwie sama nie wiedziała jakim cudem utrzymuje się w tej szkole, dopływu gotówki tak jakby nic nie było w stanie jej odciąć, także w istocie wegetowała, nie robiła nic twórczego, nie rozwijała się i nie stawiała przed sobą wyzwań – no chyba że tych narkotykowych, przez co kilka razy w tym roku doprowadziła w swoim organizmie do jakiegoś zawału, z którego wykaraskała się w pięć minut. A podobno było warto.
Odłożyła namiętnie czytany Mein Kampf na stolik, gotowa podzielić się spostrzeżeniami na temat własnego poglądu na życie.
- Szukam sposobu zmniejszenia populacji Chińczyków na świecie – powiedziała wręcz uderzającym tonem, zdradzającym zainteresowanie tematami ekonomicznymi świata, ale na tym nie poprzestała. – Są potęgą ekonomiczną, napędzającą gospodarkę świata, praktycznie są w stanie nas wszystkich kupić, a z drugiej strony są bandą komunistycznych pizd, którym źle z oczu patrzy i nigdy nie wiesz, kiedy przyłączą się do Kim Yŏng Nama i skolonizują świat, w tym dotkliwie całą Europę. – zakończyła makabrycznie, ale nie raz śniła już o podobnej wojnie w swój spaczony sposób i o dziwo bardzo się tym przejmowała. – Hitler znalazłby rozwiązanie, w końcu dzięki niemu świata nie wykupili Żydzi – dodała jeszcze rasistowsko, wzruszając lekko ramionami. Aczkolwiek do murzynów nic nie miała!

hnś, my tu w Szwajcarii jesteśmy ^^

Słysząc o jakichkolwiek pomocach naukowych, Levin ciężko zastanowił się nad swoją ambicją i samozaparciem. Czy byłby w stanie pomóc sobie w nauce sztucznymi sposobami? Jej propozycja kusiła, ale nie był jeszcze do końca przekonany. Równie dobrze mógł nad tym posiedzieć tylko kilka godzin i miałby jeden referat z głowy. Właśnie, jeden. A kiedy wybiegł w przyszłość i spojrzał wyobraźnią na wszystkie te prace i całoroczne zaliczenia materiału za nieklasyfikowanie, już mu się odechciało. Tylko uczniowie wiedzą, jak w tym momencie trudno się przemóc.
- Dobra, możesz mi kopsnąć trochę tego szajsu - stwierdził od niechcenia, decydując się właściwie w jednej chwili odkąd nawiedziła go przerażająca wizja ślęczenia nad książkami. Oj tam, później nadrobi to, co chciałby i powinien wiedzieć. - Ale od ręki poproszę - dodał, zastrzegając, że właściwie potrzebne mu to na tu, teraz i zaraz. Nigdy nie lubił odwlekać spraw, a zwłaszcza takich, które mogły spowodować jakieś końcoworoczne kłopoty. Wolał mimo wszystko tego uniknąć. Narkotyki tego typu były do tego idealne; nie myślcie jednak, że brał wszystko po kolei i bez umiaru, bo wiedział, co dla niego w danej chwili jest dobre. Jeszcze nie udało mu się przedawkować w jakimkolwiek stopniu, swoją granicę już dawno wybadał; nie był w końcu tak nieskończony jak szczęściara Tamara, więc na większe eksperymenty sobie pozwolić nie mógł. I swoje zdrowie przecież jako tako cenił.
A gdy zaczęła swoje dywagacje, przyjrzał jej się uważniej i przysłuchał z niejakim zdziwieniem. Nigdy nie posądziłby ją o takie rozważania i takie zdanie na temat Żydów, wojny i Chińczyków. Uniósł lekko brwi i oblizał wargi, głaszcząc ciągle lekko brudną od kurzu okładkę książki.
- Jego jedynym rozwiązaniem była eksterminacja; czyli chciałabyś, żeby atmosfera zanieczyściła się dymem z ciał Chińczyków? - zmarszczył lekko swój wygodnicki, pedancki nosek. Samo wspomnienie o Hitlerze budziło w nim odrazę, wstręt i pogardę dla człowieka zakłamanego i mimo wszystko słabego. - Zresztą co trzecia osoba na świecie to żółtek, więc skutki ich likwidacji mogłyby być nieco destrukcyjne dla nas. Myślę, że wystarczy żyć z nimi w zgodzie i nic im nie odbije; chyba nie są aż taką bandą dzikusów jak na przykład Muzułmanie - wyraził swoje zdanie wzruszając ramionami, jakby jakiekolwiek konflikty czy władza na świecie wcale go nie interesowały. Zresztą, może i tak było? Może to jeszcze nie jego czas na zainteresowanie się czymś więcej niż swoim małym światkiem?

W jednej chwili Levina ogarnęło rozbawienie, gdy zdał sobie sprawę, jak gładko prześlizgiwały się dwa tematy w ich rozmowie; całkowicie innej natury i specyfiki, ale w zadziwiający sposób niekolidujące ze sobą. W sumie zdziwił się, gdy bez większego problemu i NAJMNIEJSZEGO zająknięcia zaprosiła go do pokoju. No tak, w sumie zaprosiła. Nie żeby był w tym jakiś niezbyt czysty podtekst (jeśli samych narkotyków nie można nazwać nieczystymi, ale w końcu Tamari przechowywała dobry towar, to wiedział każdy wtajemniczony w tej szkole), jednak Levin idealnie znał stosunek Tamari do siebie i nietrudno było to zgadnąć. Ale proszę bardzo, być może nie jest zbyt pamiętliwa albo tak naprawdę wcale nic do niego nie ma. Nie jemu to osądzać, wolał pozostawić akurat ten temat swojemu biegowi.
- Prędzej czy później sami polecą w kosmos, zobaczysz, kwestia czasu - stwierdził, niezwykle olewawczo traktując jej realne obawy i stosunki na świecie. Na chwilę obecną mógł tylko wzruszyć ramionami na ogólne wiadomości, ograniczając się do własnego bezpiecznego (choć w sumie średnio, bo najeżonego niewyjaśnionymi sprawami, brr) światka. Może i był egocentryczny, ale tak właściwie tym także się nie przejmował.
- Wiem, że jestem - odpowiedział ugodowo i z grubiańskim uśmieszkiem, wcale nie obrażając się na nią za te stwierdzenie. W ogóle nie zależało mu ani na opinii innych ludzi, ani na tej dyskusji.
Bardziej niż ci dominatorscy Chińczycy zajmowała go teraz wizja białego proszku w przeźroczystym woreczku. I poczuł na niego nieodparta chęć, gdy mimowolnie spojrzał na stos książek przed sobą. Nauko, przybywam!
- Dobra, Lolita - zagaił, gdy zauważył, że znów zabrała się za oglądanie tej przebrzydłej książki. Wyciągnął ją z jej rąk i położył na ławce. - Spadamy stąd, potrzebuję tej fryty - stwierdził poważnie, podnosząc się. Z jej nieprzychylnej miny po jego ostatnich słowach mógł wywnioskować, że już wcale nie będzie mile widziany w jej pokoju, a ze sprzedaniem tego i owego może się pożegnać, a jednak podniosła się i poszła z nim. Magia.

ZT